Stel je voor dat een kind zich niet lekker voelt tijdens het eten omdat het ziek wordt. Papa en mama willen dat het kind het bord leeg eet. Ze eten uiensoep. De spanning aan tafel loopt op, papa is erg streng. Dat bord moet leeg!

Geïrriteerd ademend, en boos kijkend dwingt de vader het kind de uiensoep op te eten. De moeder doet er nog een schepje bovenop: eten kreng!

Het kind kan in deze situatie, omdat het zich ziek voelt en instinctief weet dat het niet moet eten, hoge stress ervaren. Het kind is simpelweg ziek, eet de soep, geeft over en spuugt zo de uiensoep uit!

Het kind ervaart in deze situatie grote mentale druk, pijn en angst. Niet alleen is het kind ziek, ook heeft het kind overgegeven en dat is zo verschrikkelijk vies! Wat zal er nu gebeuren?

Het kind zal deze ervaring opslaan in het lichaam. Om deze druk, pijn en angst in de toekomst te voorkomen. En omdat dit aan de eettafel is, is de kans groot dat vergelijkbare situaties zich in de toekomst voor dit kind zullen herhalen.

Waardoor bijvoorbeeld het kind het heftige ademen van de vader als waarschuwingssignaal opslaat. Of de boze blik. Of de woorden “eten kreng” van de moeder. Of de intonatie van de stem. Of de smaak van de soep. Of iets anders.

De kans dat dit kind uiensoep lust in de toekomst, is in ieder geval erg klein.

Hoe de ervaring wordt opgeslagen hangt volledig af van hoe het kind de situatie ervaart. Als de vader bij een volgende keer aan tafel bijvoorbeeld op dezelfde manier gaat ademen, wordt het kind direct meer alert. Puur door de veranderende ademhaling van de vader.

Dat gaat volledig automatisch. Het zijn voor het kind nu signalen dat een stressvolle situatie zich kan gaan voordoen. En daarvoor wil het lichaam het kind beschermen. Het kind is zich hier niet van bewust. Het gaat automatisch.

Het lichaam traint zichzelf door allerlei zintuiglijk waargenomen prikkels op te slaan inclusief de gevoelens die deze prikkels hebben opgeroepen. Dat doet het om je in de toekomst weg te houden van stress en pijn.

Het brein wordt zo niet alleen associatief, maar tevens voorspellend. Het is levenservaring.

Het lichaam maakt je voortaan alert bij bepaalde prikkels, om te voorkomen dat dezelfde stress, zoals bij die eerdere gebeurtenis, weer ervaren wordt. Hoe meer prikkels er aanwezig zijn, hoe heftiger de waarschuwing.

En dit is mooi. Het is levenservaring die je kan redden. Maar soms is het vervelend, bijvoorbeeld als alertheid helemaal niet nodig is bij bepaalde prikkels.

De meeste mensen zijn zich helemaal niet bewust dat het lichaam en brein dit zo doen. Je lust, in dit voorbeeld, als volwassene bijvoorbeeld geen uiensoep. Maar je weet niet dat dit komt door iets wat je hebt meegemaakt als kind.

Deze kennis dat het lichaam zichzelf traint door prikkels en fysiologie aan elkaar te koppelen is de basis van onze aanpak. We maken gebruik van de associatieve kracht van het brein en de fysiologische kracht van het lichaam. Dit noemen we de Coherent Brain aanpak, het staat beter bekent als Progressive Mental Alignment.