Labeltjes plakken: “Ik plak graag een labeltje”

Het gebeurd meer en meer. Labeltjes plakken.

“Mijn zoon is autistisch“
“Mijn dochter heeft ADHD“
“Ik heb ADD“

Autistisch is een labeltje. ADHD is een labeltje. ADD. Coeliakie is er een. Hooikoorts. Allergieën. En zo zijn er heel veel. Bij ieder labeltje, hoort over het algemeen een medicijn. En zo gaat er een vliegwiel in werking dat vaak symptomen bestrijdt en oorzaken negeert. Een veel voorkomende oorzaak is meestal overprikkeling, als gevolg van lagere verdraagzaamheid die weer het gevolg is van slecht verwerkte negatieve levenservaringen.

Handig is dat, voor farmaceuten (apothekers, artsen). Voor jouw zoon of dochter, of jouzelf, is onderzoek naar de oorzaak veel handiger natuurlijk.

Ik zeg hiermee niet dat je moet ontkennen dat je iets hebt of dat je kind iets heeft. Ik zeg ook niet dat medicijnen slecht zijn. Zo kunnen medicijnen een lichaam uit stress stand halen en het daarmee de kans geven te gaan helen. Er zijn talloze prachtige ontdekkingen en mogelijkheden. Nee..

Wat ik wel zeg is dat je heel bewust met labeltjes moet omgaan.

Labeltjes het nieuwe normaal

Zo langzamerhand ga je je afvragen of er nog “normale” kinderen zijn, of is het nieuwe “normaal” als een kind 1 of meer labeltjes heeft?

Laatst werd een meisje geïntroduceerd door haar moeder. De moeder praat bijna een half uur met me, 1-op-1.

Moeder barst los: Mijn dochter heeft ADHD. Mijn meisje is een speciaal geval, anders dan gewone kinderen. Ze is een hand vol. Ze is druk. Ze kan zich niet concentreren. Je hebt niks aan haar als ze haar pillen niet neemt. Heb je daar ervaring mee? Gaat dat wel goed? Kun je speciaal op haar letten? Als ze het niet goed doet, want elders gaat het ook niet goed, kun je dat laten weten? Ze kan heel irritant zijn, en slecht luisteren maar dat komt dus door de ADHD. Dan weet je dat.

Na een half uur is ze klaar en loopt de moeder weg.

En ik denk bij mezelf: “Het zal je moeder zijn, die zo over je praat. Je zou er ADHD van krijgen”.

Het meisje zelf is te leuk. Een vlinder, zo noem ik dat. Ze fladdert van onderwerp naar onderwerp. Zorgt voor blije sfeer bij iedereen om haar heen. Maar tegelijkertijd praat ze hardop in en over zichzelf.

Negatief geloof en negatieve overtuigingen

Zegt dat ze zich niet kan concentreren. Zegt dat ze zo druk is. Ze heeft namelijk geen pilletje op. Shit, ik ben mijn pilletje vergeten. Nu wordt het een ramp. Als ik nu neem, hoe lang duurt het dan voor het werkt? Kan dat nog? Nee heeft geen zin. Oei, nu gaat het niet goed.

Ze is net 12 jaar. En door volwassenen volgestopt met aannames over haarzelf.

Hoe zij tegen zichzelf en over zichzelf praat: het zijn negatieve overtuigingen, een geloofssysteem dat haar niet dient en is haar aangeleerd door ons (volwassenen). Of het nou haar ouders waren, of een arts, een meester of juf: Dat is niet relevant.

Dat laten we het laten gebeuren wel.

Ze heeft nou eenmaal ADHD en daar komt ze nooit vanaf. Daar heeft ze pilletjes voor nodig. Dat is de overtuiging. En een mooi verdienmodel voor de farmaceutische industrie. Het is bovendien onzin.

Wat gebeurt er als je dag in, dag uit zo tegen jezelf praat? Je gaat het geloven. Het is voor jou zo. Je sluit andere mogelijkheden uit. Heel jammer want er zijn oneindig maal oneindig veel mogelijkheden.

Je wordt wat je gelooft?

Je wordt wat je gelooft. Je bent wat je gelooft. En dit meisje is niet zelf begonnen zo negatief tegen/over zichzelf te praten.

Ze begon ooit als nieuwsgierige spermacel en scoorde de jackpot, de eicel.

En nu is ze 12. Zij gelooft dat ze druk is. Ze gelooft dat ze alleen rustig kan zijn, als ze haar ADHD pilletjes op heeft. Zij gelooft dat ze zich alleen kan concentreren, als ze haar pilletjes neemt.

Wie heeft er nou baat bij zo'n overtuiging? De dochter in ieder geval niet!

Allerlei andere partijen wel.

Op het schoolplein lijkt het soms alsof er een wedstrijd gaande is: welk kind mankeert het meeste. Welke ouder heeft het, het slechtste getroffen.

Als je nuchter nadenkt, is het overduidelijk dat niet alleen het meisje een helpende hand kan gebruiken, maar ook haar moeder en vader aan het werk mogen. En vooral: wij allemaal.

Want wij zijn makke schapen en laten het allemaal maar gebeuren, het labelen. Schiet maar een label in het oor van m'n kind of mijzelf. Dan kan iedereen haar herkennen: Oh zij ja, ADHD!

Het is lekker overzichtelijk ook.

Waar vraagt je kind nou eigenlijk aandacht voor?

Is jouw kind anders? Is jouw kind druk? Stel jezelf dan eens de vraag: waar vraagt mijn zoon of dochter aandacht voor? Wat zou er kunnen spelen? En ga in gesprek, liefst elke dag. Niet zo'n oppervlakkig gesprek. Maar zo'n gesprek waarin je steeds open vragen stelt.

En stel jezelf de vraag of jij soms zelf een lage of verlaagde tolerantie hebt, en waarom.

De waarom vraag, die helpt heel vaak. Net als de “hoe” vraag. En vooral de: Wat? Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd? Wat gebeurd er nu? Wat voel je? En waar voel je dat?

Maak jouw kind en jezelf niet wijs dat het druk is of iets anders dan ook. Dat zijn labeltjes. Alle gedrag is actie reactie. Vaak ben je als ouder zelf (ook) gevoelig voor prikkels. Plak je kind niet om die reden al die labeltjes op.

Vaak hebben labeltjes een negatieve lading. Labeltjes zijn voor veel mensen een vlucht, een excuus. Een manier om te kunnen zeggen: “oh, dat kan ik niet want ik heb ADHD”.

Als je labeltjes gebruikt, gebruik dan positieve

Als je toch labeltjes gebruikt, vervang ze door positieve. Dat dient jou en je kind veel meer.

Zoals “jij kunt alles aan”. “Jij hebt zoveel energie, er is geen limiet wat je daarmee kunt bereiken”. “Je bent een kanjer”. “Tuurlijk kun je dat”. “Jij bent lief, slim en mooi”. En laat ze het tegen zichzelf zeggen. Van jongs af aan: “Ik ben lief, slim en mooi”.

Bij mislukking: “Toen je leerde lopen, ging je eerst kruipen, toen staan en daarna lopen. Kruipen lukte eerst niet. Staan ook niet. Totdat je het zo vaak had geprobeerd dat het lukte. Toen ging je lopen. En daarbij ben je ook vaak gevallen, totdat het lopen lukte”. “Het gaat erom dat je het hebt gedaan, nu heb je die ervaring voor een volgende keer. Blijf doen!”.

Labeltjes worden geloofssystemen en overtuigingen

Zoals je hebt gelezen groeien labeltjes uit tot overtuigingen en geloofssystemen. Iets dat het kind over zichzelf gelooft dat waar is.

Als dat negatief is, is dat zonde! Overdreven positief is overigens net zo zonde.

Zouden dingen gewoon kunnen zijn wat ze zijn?

Stel je het meisje uit het voorbeeld als 1-jarige voor. Een kind dat dagelijks actief aan het ontdekken is, met veel energie. Ze leert lopen en wil alles uit haar nieuwe perspectief ontdekken. Alles zien, voelen, aanraken, van tafel trekken en de straat op lopen. De wereld in. Honden aaien die langskomen met de baasjes. Nieuwsgierig als ze is.

Dat doet ze terwijl papa en mama allerlei andere ballen tegelijk in de lucht moet houden. Werken, het huishouden, de financiën. Papa en mama hebben daarbij zelf ook allerlei dingen meegemaakt. Ooit gebeten door een hond bijvoorbeeld.

En nu moeten ze er voor zorgen dat dochterlief niks overkomt, dat is hun grootste angst!

• Niet de straat op lopen (gevaar, auto's)!
• Niet aan het tafelkleed trekken (gevaar glasscherven)!
• Niet de post uit de brievenbus trekken (kapotte post, gevaar onbetaalde facturen)!
• Niet in de prullenbak zitten (gevaar, bacteriën)!
• Niet met je handen in de WC (gadverdamme)!
• Niet op de muur kleuren (waarom niet eigenlijk)!
• Niet de hond aaien (straks bijt ie)!

En dat was alleen nog maar de ochtend. Terwijl papa een afspraak buiten de deur heeft en mama een heel belangrijk bericht op Linkedin (Facebook/Instagram/TikTok/haar blog) moet plaatsen.

Ze voegt er maar even een stukje aan toe over haar dochter. Waarvan ze denkt dat ze ADHD heeft, want ze is zo druk en snel afgeleid als 1-jarige. Iemand tips?

Is dit nou een druk meisje, of is ze nieuwsgierig en zijn het drukke ouders?

Jezelf verwijten maken helpt niet, je gedrag veranderen wel

Dit stuk is geen verwijt en zeker niet als verwijt bedoeld. Verwijten zitten ons in de weg. We willen allemaal het beste voor onze kinderen.

Dit stuk is geschreven om je bewust te maken. Wakker te schudden. En vooral: Te Helpen.

Het komt uit eigen ervaring, waarin ik uiteraard ook van alles verkeerd heb gedaan en zeker nog zal doen.

Het gaat erom dat we doen, naar beste kunnen.

Als je wilt reageren dat ik echt niet snap wat ADHD is, en wat de symptomen werkelijk zijn: lees dit artikel over adhd.

Heb je het gevoel dat jouw kind negatieve overtuigingen/geloof over zichzelf heeft, en wil je jouw kind hiermee helpen? Deel je verhaal met ons: bel 06 2523 4901 of vul hieronder het formulier in: